Վահագն Դավթյան․ Տաղ արյան

Դու իմ մարմնի մեջ,
Ինչպես կանաչը ցորեն արտի մեջ,
Վառվում, շողում ես բո թաբուն սևով,
Դու՝ գիշերային իմ անքնության տվայտանքը մեծ,
Դու՝ արշալույսի բերկրությունը զով։
Եթե հրաշքով հյուլեիդ կարմիր գաղտնիքը բացվի,
Նրա մեջ պիտի բարբարոս թախիծն ու կարոտը լա,
Ու շողա պիտի սկիզբը կայծի,
Առասպելների լույսը ցոլցլա։
Դու հին, հնամյա…
Դու աստծո խանդով, խանդով թոչունի
Դեպի աստղային ոլորտն ես միտել դարեր ու դարեր,
Եվ դու մեղեղի, որ մինչև հիմա դեռ անուն չունի,
Բանաստեղծություն, որ մինչև հիմա դեռ չունի բառեր։
Դու` զարմանալի,
Դու տառապանքը իմ սիրտը մղում,
Արտամղում ես մի թեթևություն, որ կոչվում է հույս…
Դու այսքան հոգնած, դու այսքան ծանր, դու այսքան տխուր,
Բայց դու՝ մարմնիս մեջ փակված արշալույս։