Վահագն Դավթյան. Ձայն իմ արյան
Նմանատիպ
Դու ամբողջ գիշեր գլխիս տակ էիր, իմ զարկերակ,
Ես ամբողջ գիշեր քեզ էի լսում, ձա՛ յն իմ արյան,
Քո շշուկի մեջ ինչ-որ կռինչ կար նախնադարյան,
Ծարավի ճիչ կար, որ գալարվում էր որպես կրակ:
Հողմի հառաչ կար ու խուլ շառաչ կար որձաքարի,
Բիրտ բարբառիդ մեջ ինչ-որ սուլոց կար սկյութական,
Եվ մի աղոթք կար, որ անմեկին էր ու դյութական,
Եվ զրուցում էր սոսիների հետ սուրբ անտառի:
Եվ մի աղոթք կար, որ մերթ ճախրում էր ու վերանում
Ու մերթ ծնկում էր կապույտների մեջ լուսաբացի,
Որ օրհներգում էր լույսի հրաշքն ու համը հացի,
Գինու հրաշքն ու ծխանի ծուխն էր փառաբանում:
Եվ ինչ-որ զարկ կար, ինչ-որ զնգոց կար տառապագին,
Ինչ-որ զնդան էր, ինչ-որ կռան էր անվերջ զնգում,
Եվ արձագանքը աղջամուղջի մեջ ծանր տնքում,
Ահագնանում էր անդունդների մեջ Արարատի:
Եվ խուլ մռունչ կար, որ որձաքար էր ասես ծամում,
Ինչ-որ տրտունջ կար, որ սաստկանում ու դառնում էր ողբ,
Եվ ողբն ահեղ էր, ողբը ցասում էր, ցասումը՝ ոխ,
Եվ ոխը շանթ էր, որ շառաչում էր ու կարծրանում:
Եվ մի մրրիկ կար, որ անարատ էր խղճի նման,
Որ բարձրանում ու երկնքի դուռն էր ասես բախում,
Որ ասուպի պես իր հրե հարցն էր վերից կախում
Եվ փշրվում էր և մոխրանում էր անպատասխան:
Եվ նորից ճիչ էր, նորից կռինչ էր նախնադարյան,
Կռանի զարկ էր, ողբի հառաչ էր, ոխի շառաչ,
Լույսի աղոթք էր, խղճի շշուկ էր, կարոտի կանչ…
Եվ այդ ամենը և անսկիզբ էր, և անվախճան…
1980թ.
Հետևեք մեզ նաև Telegram-ում