Հայաստան, աշուն, վերջին չուն դրախտ

Հա՜յր իմ, աշխարհի մեջ քո արարած
Քեզ սիրել, սակայն,
կարող եմ միայն,
ինձ ների՜ր, ների՜ր,
ի՛մ երկրի վրա,
Ուրիշ ո՛չ մի տեղ չեմ կարող ապրել քո Երկնքի տակ,
Ուրիշ ո՛չ մի տեղ չեմ կարողանա հանգի՜ստ հող դառնալ:

Մենք մի տարի էլ պատրաստ ենք ձյան տակ ձմեռել անքուն,
Թեև… այստեղ էլ ցրտում է արդեն,
ու Վերջն է գալու,
Վերջին չուն դրախտ ճանապարհ ընկավ երեկ իրիկուն.
Իմ Երկրի վրա, Հա՛յր իմ, կբերե՞ս մի ուրիշ Գարուն:

Թադևոս ՏՈՆՈՅԱՆ