Հովհաննես Գրիգորյան․ Նեռ

Այո, թերևս Ստրավինսկի, որևէ հատված,

ասենք, «Ագոն» բալետի երաժշտությունից, թեև

ոմանք, համոզված եմ, աղմուկ են բարձրացնելու

և պահանջելու են բոլորովին ուրիշ ստեղծագործություն,

բոլորովին ուրիշ հեղինակից: Ինչևէ: Լեփ-լեցուն

դահլիճ, ուր սովորական ծառեր են աճում, և շրջում են

աշնանային հղի զամբիկներ, որոնք մերթընդմերթ

ծառս են լինում և խրխնջում` անհայտ կենդանու

ներկայությունից սահմռկած: Այլևս ոչ մի արտառոց

երևույթ: Ընդամենը մի փոքրիկ միջադեպ, այն էլ

շատ արագ հարթվեց` հսկիչն արգելում էր

դահլիճ մտնել թաղման թափորներից մեկը,

նկատելով, որ հանգուցյալն առանց փողկապի է

և առանց պիջակի, ինչի անհրաժեշտությունը

զգուշացված էր նախօրոք: Եվ ամենուրեք աշխույժ

ու կենսախինդ մուրացկաններ` վխտում էին

պատերին, առաստաղին, կսմթում էին դեսպանների

թմբլիկ հետույքները, բարձրացնում էին փեշերը

նախարարների տիկնանց, խլվլում էին հանգուցյալների

ու երաժիշտների մազերի մեջ, թևերի տակ, և ահա,

հանգուցյալները շուռումուռ են գալիս անընդհատ,

երաժիշտերը եռանդով քորվում են` գործիք ու

երաժշտություն մոռացած… Հատուկենտ

ծափահարություններով ընդունվում է հանգուցյալների

բեմ բարձրանալու առաջարկը: Սակայն լռությունը

շարունակվում է, հետզհետե դառնալով ավելի

լարված ու տագնապալի… Եվ ոչ ոք չնկատեց,

թե ինչպես փոքրիկ ու սևազգեստ մարդուկը, մատների մեջ փայտիկը խաղացնելով, հայտնվեց բեմի վրա, և երբ

լուսարձակները միանգամից հայտնաբերեցին նրան,

թվաց, թե նա վեր բարձրացավ գետնի տակից, և կամ`

միգուցե ավելի խորքից.

Այն ի՞նչն է, այն ինչը, – հարցրեց դիրիժորը, մատների մեջ

փայտիկը խաղացնելով և խորամանկ ժպտալով,-

Այն ի՞նչն է, այն ինչը` սկսվում է, բայց չի կրկնվում,

ավարտվում է, բայց չի վերջանում…

Կյանքը, – միաբերան թնդաց քառաձայն երգչախումբը

հանգուցյալների:

Մահը, – ներդաշնակ հնչեց պատասխանը նվագախմբի…

Այլևս ոչ մի արտառոց երևույթ: Միայն մի փոքրիկ

միջադեպ` սևազգեստ ու փոքրիկ մարդուկն անհետացավ

դահլիճում խռնված բազմության մեջ, և բեմի վրա միայն

նրա խորամանկ ժպիտը մնաց և փայտիկը, որը խաղում էր

հանգուցյալներից մեկի մատների մեջ:

Հետևեք մեզ նաև Telegram-ում