Հասմիկ Միքայելյան. Հայաստանում դժվար է սպորտով առաջ ընթանալ

allSport.am_-ի զրուցակիցը Երևանի «Հատիսի» բասկետբոլիստուհի Հասմիկ Միքայելյանն է:

-Հասմի´կ, ինչի՞ց սկսվեց քո բասկետբոլային կյանքը:

-5-րդ դասարանում էի, ֆիզկուլտուրայիս ուսուցչուհին, ով հետագայում դարձավ մարզիչս, դասերին հրավիրեց իր խմբակ, որը գտնվում էր «Գրանդ» ակումբում: Ես միանգամից համաձայնեցի և 2000 թվականից մինչ այսօր զբաղվում եմ բասկետբոլով:

-Իսկ տանը դեմ չեղա՞ն նման որոշմանդ:

-Հայրս և մայրս սիրում են սպորտ: Մայրս մոտ 4 տարի զբաղվել է բասկետբոլով: Այնպես որ, բնավ դեմ չեղան, միայն աջակցեցին:

-Ավելի մեծ տարիքում երբևէ չես երկմտել’ գուցե հայաստանյան պայմաններում չարժե՞ր նման մասնագիտություն ընտրել:

-Անխոս, դժվար է Հայաստանում սպորտով առաջընթաց ունենալ: Դա կապված է ֆինանսի հետ, նաև քիչ են ակումբները, բայց այնպես չի եղել, որ մտածեմ այլևս չզբաղվել սպորտով:

-Ըստ քեզ ի՞նչն է խոչընդոտում, որ ավելի մեծ թվով հայ աղջիկներ զբաղվեն բասկետբոլով:

-Հայկական մտածելակերպ է. գալիս է ամուսնության տարիքը կամ ընկերը թույլ չի տալիս զբաղվել սպորտով: Բացի այդ մեզ մոտ գոյությունը պահպանելու համար մարզիկը սկսում է այլ աշխատանքով զբաղվել և թողնում է սպորտը:

-Կարծում եմ’ եղած կլինեն այնպիսի դեպքեր, երբ ասել են’ «բասկետբոլը աղջկա բան չի, չարժե զբաղվել այս մարզաձևով»: Ինչպե՞ս ես վերաբերում նման արտահայտություններին:

-Նման արտահայտություններ մինչև օրս էլ լինում են: Ամեն մարդ անում է այն, ինչ ցանկանում է: Ես սիրում եմ այս սպորտաձևը և պարզապես ծիծաղում եմ նման արտահայտությունների վրա:

-Հասմի´կ, մեր հեռուսատընկերությունները բասկետբոլի մրցաշարեր, կարելի է ասել, միայն Օլմիպիական խաղերի ժամանակ են ցուցադրում, և առհասարակ լրատվամիջոցները քիչ են անդրադառնում մարզաձևում տեղի ունեցող իրադարձություններին: Ինքդ տեղեկատվության պակաս զգու՞մ ես:

-Երբ երկրում ինչ-որ բան այնքան էլ զարգացած չի լինում, լրատվամիջոցները չեն ձգտում դա լուսաբանել: Սակայն ես վստահաբար կարող եմ ասել’ Հայաստանում սիրում են բասկետբոլ. վառ օրինակ’ «Հատիսի» հաջողությունների ժամանակ լեփ-լեցուն դահլիճները: Ինքս համացանցով եմ հետևում միջազգային մրցաշարերին և նորություններին:

-«Հատիսի» հաջողությունները Հայաստանում իսկական բում առաջացրին, բայց պարտություններից հետո կրկին լռություն…հասարակության և մամուլի նման պահվածքին դու և թիմակիցներդ ինչպե՞ս վերաբերվեցիք:

-Մինչ մեր թիմի հաջողությունները, Հայաստանում բասկետբոլային ակումբները Եվրոգավաթներին չէին մասնակցել: Այդ իսկ պատճառով էլ, իրոք, բում եղավ: Հետո, բնականաբար, տխրեցինք և փոքր ինչ վիրավորված էինք. պետք չէ հիշել միայն հաղթանակների ժամանակ:

-Արդեն «Հատիսի» միջազգային հանդիպումներից հետո առաջացավ մարզավիճակ պահելու խնդիր. ինքդ ինչպե՞ս լուծեցիր այդ խնդիրը:

-Մի քանի թիմակիցներիս հետ առաջարկ ստացա խաղալ Վրաստանի առաջնությունում: Այնտեղ մասնակեցինք առաջնությանը, իսկ դրանից հետո առաջարկ ստացա Իրանից. մի քանի ամիս մասնակցեցի Իրանի առաջնությունը, հետո կրկին վերադարձա:

-Հետաքիքիր է’ Իրանում ինչպե՞ս են վերաբերում այս մարզաձևին:

-Այնտեղ յուրաքանչյուր լիգայում կա 20-ից ավելի թիմ: Ոչ բոլոր թիմերում, բայց թիմեր կան, որ ունեն նույնիսկ արտասահմանցի շատ հայտնի խաղացողներ’ Սերբիայից, Խորվաթիայից:

– Իսկ Իրանում խաղալը կարիերայիդ վրա ինչպիսի՞ ազդեցություն ունեցավ:

-Ոչ մի վնաս չեղավ (ժպտում է-հեղ.): Պարզապես աշխատեցի պահպանել այն, ինչ ձեռք եմ բերել, որպեսզի հետագայում «Հատիսի»’ Եվրոգավաթներում հանդես գալու ժամանակ պատրաստ լինեմ, քանի որ դժվար է խաղալ եվրոպացի կամ ամերիկացի խաղացողների հետ: 

-«Հատիսի» հաջողությունների ժամանակ թիմում մեծամասամբ հենց օտարերկրացի բասկետբոլիստուհիներ էին. հայուհիների համար դժվա՞ր չէր նստել պահեստայինների նստարանին:

-Կապ չունի’ դրսից է խաղացողը, թե ներսից: Թիմը թիմ է’ կազմված 12 հոգուց և մարզիչներից: Եթե թիմը հաջողության է հասնում, բոլորի հաջողությունն է: Հնարավոր է’ ինչ-որ մեկը լավ խաղա, ինչ-որ մեկը թերանա: Ընդհանրապես այդպիսի խնդիր չի եղել, և բոլորս շատ ուրախ ենք եղել թիմի հաղթանակների համար’ թեկուզ պահեստայինների նստարանին:

– Արտասահմանում բասկետբոլիստուհիներն իրենց թիմերում այնպիսի վարձատրություն են ստանում, որ երկրորդ աշխատանքի կարիք պարզապես չի լինում, իսկ Հայաստանու՞մ:

-Անկեղծ ասած, ինքս ժամանակ էլ չունեմ, որ մտածեմ այդ մասին: Եթե ինչ-որ գործով ես զբաղվում, պետք է լավ անես, կենտրոնանաս դրա վրա: Երբ կողքից մի քանի բան անես, կթերանաս: Տեղի բասկետբոլը համեմատելու չէ արտասահմանյանի հետ:

-Այսինքն, Հասմիկ Միքայելյանը Հայաստանում ամեն դեպքում կգերադասի բասկետբոլիստուհու կարիերան:

-Միանշանակ: Որքան կարողանամ խաղալ բասկետբոլ, այդքան էլ կգերադասեմ:

-Սպորտը առավելագույն զբաղվածություն և հագեցած օրեր է ենթադրում: Անձականի կյանքի համար բասկետբոլը ժամանակ թողնու՞մ է:

-Եթե ամեն ինչ ծրագրված ես անում, ժամանակը բավարարում է: Ճիշտ է, անհրաժեշտ է շատ մարզվել, սակայն ինքս անձնական կյանքիս համար ժամանակ կարողանում եմ ստեղծել:

Զրուցեց Գայանե Աբասյանը

 

Հետևեք մեզ նաև Telegram-ում