Ալիևի աշխատակազմը ընդունում է ադրբեջանական քարոզչության անարդյունավետությունը

Չցանկանալով անդրադառնալ վերջերս Բաքվում մի կոնֆերանսի ժամանակ Ադրբեջանի նախագահի աշխատակազմի հասարակական-քաղաքական հարցերի բաժնի վարիչ Ալի Հասա­նովի ելույթում հնչած որոշ ձևակերպումներին, որոնք պարզապես ժպիտ են առաջացնում, փորձենք դիտարկել ելույթի բովանդակային իմաստը: Իսկապես այստեղ ուշադրության է արժանի  ոչ թե հենց Ալի Հասանովը իր անձով և անզուգական մտքերով, այլ բուն ելույթը, որը դժվար թե առանց Ի.Ալիևի և իր իդեոլոգների գիտությամբ կազմված լիներ: Ըստ էության իշխա­նու­թյան բարձրա­գույն մակար­դակով հաստատվեց այն, ինչ երկար ժամանակ ասում էին ադրբեջանական քարոզչության մասին հայ և օտարազգի փորձա­գետները:

Առաջին հայացքից թվում է, թե այդ ելույթը դժգոհություն է ուղղված միջազգային հանրու­թյանը Ադրբեջանին չհասկանալու և ըստ արժանվույնս չգնահատելու համար, սակայն այս դեպքում այն իրա­կանում ներքին սպառման համար է և ինքնաարդա­րացման միտումներ է հետապնդում: Հավանաբար ադրբեջանական հանրությունը համացանցի միջոցով այս անգամ բավականին տեղեկացված է Եվրատեսիլի առիթով դրսից հնչող քննադատություններին և բնականաբար այս արտաքին ճնշումներին պետք է վարչակազմը ինչ-որ կերպ արձագանքեր՝ ավելի լարվող ներքին վիճակը վերահսկելու համար: Իսկ ադրբեջանցիների համար հակազդման միակ բանաձևը հետևյալն է. Ադրբեջանի մասին ներկայացվող ամեն բացասական բան ապատեղեկատվություն է և հերյուրանք:

Ելույթում ներկայացված են լայն ընդգրկվածության խնդիրներ, որոնցից յուրաքանչյուրը  ուղղակի կամ անուղղակի հաստատում են այս երկրի ինչպես դիվանա­գիտական, այնպես էլ արտաքին քարոզչական ձախողումները, միաժամանակ ապացուցելով իրենց իսկ ստեղ­ծած մի շարք առաս­պելների սնանկությունը: Եթե խմբավորենք ելույթի հիմնական ասելիքները, ապա դրանք են՝

1. Ադրբեջանը դժգոհ է օտարերկրյա լրատվական գործակա­լություն­ներից, հեռուստաընկե­րություններից, մի շարք երկրներից, ինչպես նաև Եվրամիությունից, որոնք ճնշումներ են գործադրում Ադրբեջանի վրա և քննադատելուց բացի որևէ դրական բան չեն գտնում այս երկրում:

2. Ադրբեջանը թեև ժողովրդավարական երկիր է մարդու իրավունքների կայացած համա­կար­գով և առաջադեմ հասարակությամբ, բազմաթիվ անկախ քաղաքացիական ինստիտուտների առկայությամբ, ընդդիմության ազատ գործունեությամբ, ինչպես նաև մշակութային և պատմական մեծ ժառանգությամբ, այնուամենայնիվ միջազգային հանրությունը չգիտես ինչու չի տեսնում և գնահատում դա, իսկ Ադրբեջանին դասում է աֆրիկյան երկրների շարքում:  

3. Միջազգային հանրության կողմից չեն գնահատվում նաև Ադրբեջանի անկախ տարա­ծաշր­ջանային քաղաքականությունը, միջազգային ահաբեկչության և Իրանի դեմ ուղղված իր ջան­քերը,  հանուն Եվրոպայի էներ­գետիկ անվտանգության համար մղվող իր պայքարը:

4. Ադրբեջանը ի վիճակի չէ լուծել իր փախստականների սոցիալ-տնտեսական խնդիրները:

5. Այդ «գաճաճ» պետություն Հայաստանը, կարողանում է թելադրել իր պայմանները Միավորված ազգերի կազմակերպությանը և միջազգային հանրությանը:

6. Դրսից տգեղ և վիրավորական բնույթի զանգվածային քարոզչություն է տարվում նախա­գահ Ի.Ալիևի, նրա ընտա­նիքի անդամների, պետական չինովնիկների և տարբեր օղակների պաշտոնյաների  դեմ:

Հիմնվելով վերը նշվածի վրա՝ կարող ենք ասել, որ Ադրբեջանի ղեկավարությունը կամա թե ակամա ընդունում է, որ կեղծիքների և կաշառքի վրա հիմնված իր խառնաշփոթ քարոզչությունը տապալված է, չկա ոչ իրական, ոչ էլ նույնիսկ թվա­ցյալ արդյունք՝ քանի որ միջազգային հանրության գնահատականները ավելի են սաստկանում և հաճախակի դառնում:

Հայաստանը, որն իբրև թե ադրբեջանական հետևողական պայքարի արդյունքում թուլացել է, չի նշվում, թե ինչպես է այդ դեպքում կարողանում իր կամքը թելադրել միջազգային հանրությանը և ՄԱԿ-ին: Կամ այդ ուր են անհայտացել փախստականներին հատկացվող հսկայական միջոցները, ուր են չքացել փախստա­կանների համար կառուց­վող բնա­կավայրերը, ուր են բնակչության կենսամա­կարդակի աճը վկայող արդյունք­ները, երբ իբրև թե մեկ միլիոն փախստա­կանները դեռևս ապրում են վրաններում:

Իհարկե սպառնալիքները, նեղացկոտությունը և լացկանությունը նոու-հաուներ չեն ադրբեջանական քաղաքականության մեջ: Պարզապես այս անգամ Ադրբեջանը բարձրագույն մակար­դակով ֆիքսում է, որ ձախողվել է իր արտաքին քարոզչական պայքարում, որի վրա տարեկան հարյուրավոր միլիոն դոլլարներ է ծախսում, այլապես պետք է խոստովաներ, որ երկար ժամանակ ստել է իր տեղեկատ­վական, դիվա­նագիտական և սոցիալ-տնտեսա­կան հաղթանակների մա­սին:

Սարգիս Մանուկյան