Կտակ. Իսահակյան

Սիրուն մանկիկ, ես գնում եմ, դու գալիս ես այս աշխարհ.
Ճշմարիտն ես փորձով գիտեմ, ու խոսքերս մի մոռնար:

Կյանքն է ամպի փախչող ստվեր, վայրկյանն է միշտ իրական,
Բախտի կռանը կամքն է թեև, բայց դիպվածն է տիրական:

Զգացմունքն է գերիշխանը, խելքը` նրա լոկ ծառան.
Բայց դու խելքդ վրադ պահիր, ինչպես պողպատ կուռ վահան:

Մի հավատար ստվերներին, հենվիր միայն քեզ վրա,
Ատելու չափ սիրիր մարդկանց, բայց լավություն միշտ արա:

Եվ լայն օրում թե ընկերներ, թե բարեկամ ճանաչիր.
Իսկ նեղ օրում ընկերների ոչ որոնիր, ոչ կանչիր:

Խաղերով լի այս աշխարհում խաղդ եթե տանուլ տաս,
Զվարթ եղիր, ու այդպիսով բախտի վրա կըխնդաս:

Անվախ ու վեհ ղեկդ վարե անծանոթին դեմ- դեմի.
Անզղջալի առաջ գնա, ինչ որ լինի, թող լինի:

Լսիր տղաս, ինձ կթաղես անհայտ մի տեղ, աննշան,
Որ չիմանան, մարդիկ չգան` շիրմիս քարը գողանան:

Ավետիք ԻՍԱՀԱԿՅԱՆ