Ուիլյամ Շեքսպիր «Սոնետ 1»
29/05/2017 18:35
Նմանատիպ
Ժառանգ ենք տենչում ամենաչքնաղ էակներից մենք,
Որ անհիշատակ չնահատակվի վարդը պերճության.
Մինչ ալևորին վախճան է բերում ժամանակը նենգ,
Նրա դեռատի զավակն է կրողն հիշատակության:
Բայց դու, սիրելիս,քո իսկ աչքերին կարգված լինելով,
Միայն սեփական նյութով ես սնում լույսդ բոցակեզ.
Ուր լիություն է՝ դու տարածում էս ահավոր մի սով
Եվ այդպես դառնում անգութ թշնամի՝ միայն ինքդ քեզ:
Դու, որ տակավին համայն աշխարհի պճնանքն էս անշեջ,
Նաև միածին ազդարարը քո ծաղկավետ գարնան,
Քո գոյությունը թաղում էս իզուր բողբոջներիդ մեջ
Եվ, քնքո՛ւշ ժլատ, կործանում էս քո սերունդն աննման.
Խղճա աշխարհին, որ չհամարեն մարդիկ քեզ ագահ,
Քանզի այս կյանքի հաճույքի կողքին գերեզմա՛ն էլ կա:
Ուիլյամ ՇԵՔՍՊԻՐ
Հետևեք մեզ նաև Telegram-ում