«Էրվում Եմ, Էրվում»

Ես նրան տեսա իր մոլեգնության գերագույն պահին.
Հևիհև ռիթմից դեմքը փոխված էր – այլայլված, դեղնած.
Ականջը դոփող եղանակի տակ մի անմարդկային
Ծռմըռվում էր նա:
Իսկ երբ ցավագար պատեֆոնն արդէն մարեց շընչաբեկ,
Դեռ քըրտնաթաթաթախ երգապընակը ես ձեռքս առա.
Երգապընակը… Նրա երեսին տընաբույս մի ձեռք
Խև րոք-ն-րոլի ձայնագրություն էր կպցրել բարակ:
Քաղանթի տակից մեր գըրերն եին մանրիկ երևում,
Մեր երգն եր այնտեղ – “Էրվում Եմ, Երվում”…

Մըթնեցին ասես աչքերս հանկարծ,
Սեղմվեց հոգիս վիրավորանքից, զայրույթից, ցավից.
Թված, որ այստեղ, այս սենյակներում
Իմ Կոմիտասը – հրիցծ ու սրից հազիվ փըրկըված
Մի երորդ անգամ մեռնում է ցավից…

Դու, երիտասարդ!
Դու, որ նըշաձև սև աչքեր ունես և ունքեր կեռման,
Որ գեղեծիկ ես Արայի նըման,
Խորհել ես արդյոք, թե ինչքան՝էր պետք քո հին հայրերին
Զոհաբերություն, ոգի և գորով,
Որ մեր այդ երգը – Գողթան գուսանի դողդոջ շուրթերից
Դըժվար դարերի թոհուբոհերին
Տոկար ու հասներ ճարտարարվեստի դարին այս նորոգ
Ու դառնար խոսուն մի երգապընակ…
Եւ հիմա, հիմա դու հեշտ ու հանգիստ, անտարբեր սըրտով
Խեղդել ես նըրան ցելուլոիդի լըպրծուն շերտով,
Տըրորել խենել այդ երաժշտության սըմբակների տակ…
Ոչ, կանգնիր, կանգնիր,
Մի թողնիր, որ մեղկ այդ ալիքները կեսգիշերային –
Ովկիանոսների այն ափիծ եկած,
Քեզ – քաշած իրենց ալեպըտույտում – պոկեն քո ծառից,
Եւ դու – շյուղի պես մի հողմահալած –
Անտուն, անարմատ հածես աշխարով,
Չորանաս, ընկնես հեռու մի հողում:
Մի թողնիր, որ այն, ինչ որ դարերում
Թըշնամին անել ջարդով ու սըրով,
Չը կարողացավ
Արվի խոսքերի փաղաքուշ փայլով,
Ժըպիտով սիրուն,
Երգով, համբույրով ու գուրգուրելով…

Պոկիր, շուտ պոկիր երգապընակից
Կըրակե շապիկն այդ կանաչավուն.
Լըսում ես, օտար թաղանթի տակից
Հարազատ մի ձայն կանչում է ցավով,–
«Էրվում Եմ, Էրվում»…

Սիլվա ԿԱՊՈՒՏԻԿՅԱՆ