Սիրիուսի հրաժեշտը

Սիրիո՛ւս, երկնից ահեղ անցվոր,
Ո՞ւրկից եկել,
Ո՞ւր ես թեքել,
Ո՞ւր ես ճեպում էդքան հզոր,
Անճառ թափով,
Անծեր ճամփով,
Դարե՜ր, դարե՜ր հազարավոր։

Սիրիո՛ւս, երկնից շքեղ գոհար,
Որ խաղում ես,
Փաղփաղում ես
Ճերմակ ու բիլ լուսով քո վառ
Ու զարդարում,
Ջվարթ վառում
Մեր գիշերվան ճակատը մառ—

Ի՜նչքան աչք են վրադ հառել,
Նայում են քեզ
Հիմի մեզ պես,
Ի՜նչքան աչք է նայել, մարել,
Եվ կամ ի՜նչքան
Դեռ պիտի գան,
Որ անհայտից կյանք չեն առել։

Ո՞վ առաջինն ասավ ողջերթ
Քեզ մեր հողից,
Մարդու ցեղից,
Կամ ո՞ւմ աչքում պիտի անհետ
Մի օր հատնի,
Մարի, մթնի
Հրաժեշտի շողդ հավետ…

Բարի ճամփա՛, հյո՛ւրդ մեր հին.
Եվ թե տեսնես՝
Մեզնից էսպես
Մի հարցում տուր հզոր մահին.
— Մարդու քանի՞
Սերունդ կանի
Մի հրաժեշտն աստեղային։

Հովհաննես ԹՈՒՄԱՆՅԱՆ