Իմ մահը քո հրաժեշտի մեջ է

իմ մեջ ջուրն է, որից արտահոսում են աշխարհի բոլոր գետերը,
երբեմն՝ կղզին, որի վրա դու երբեք չքայլեցիր,
և այս պարապությունը, որ մի ոտքը սեղանին հենած՝
ճոճում է ինձ աթոռի ետևի ոտքերի վրա,
իմ մեջ լռությունն է պատուհանի, մոխրամանում մոռացած ծխախոտը,
ինչպե՞ս մեկնվել որովայնիդ ծովափին,
որն իրական է, ինչպես դեղինը միքելանջելոյի մոտ,
ինչպե՞ս քայլել մի տան մեջ,
որի պատերն արդեն օսվենցիումի գազախցիկ են հիշեցնում,
և ինչպե՞ս, ինչպե՞ս չսարսափեմ իմ մարմնից,
որ հիշողությունների գերեզմանատուն է
քո բևեռային շնչառության մեջ,
առանց քեզ օրերը պտտվում են քունքիս մոտ, ինչպես ատրճանակի
փամփշտակալը,
իմ մահը քո հրաժեշտի մեջ է։

Արամ ՄԱՄԻԿՈՆՅԱՆ