Դու փխրուն ես իմ ձեռքերում

Կավի նման մի պաղ մարմին
ու այրվող լուսե մի բոց,
որտեղ իշխում է սիրո քամին,
և շրթունքներդ հրե մի ամրոց:
Հրահեղուկ քո աչքերում
ես տեսնում եմ ցոլքեր դաժան,
որ ճնշում են բազալտեպատ
շրջապատը միայնության
ԴՈՒ ՓԽՐՈՒՆ ԵՍ ԻՄ ՁԵՌՔԵՐՈՒՄ,
իսկ սրտիս մեջ դու ուժգին ես,
ապակեպատ լռության մեջ
ներխուժում ես արևի պես,
և ձուլվում ես գիսաստղերին`
ՏԱՔ, ՄԱՀԱԲԵՐ,
ԴՈՒ ՓԽՐՈՒՆ ԵՍ ԻՄ ՁԵՔԵՐՈՒՄ
ու հունցված ես հրաբխի միրաժներից,
դու հրաշք ես ոչ երկրային,
սակայն ահա իմ ձեռքերում
ԴՈՒ ՆՄԱՆ ԵՍ ՓԽՐՈՒՆ ԿԱՎԻ:
ԴՈՒ ՓԽՐՈՒՆ ԵՍ ԻՄ ՁԵՌՔԵՐՈՒՄ:

Նարեկ ԿԻՐԱԿՈՍՅԱՆ