Չկաս ու չես լինելու

Դու չկա՛ս,չկա՜ս…

Եվ առավոտը
Այնպես աղոտ է,
Ասես ցավոտ է:

… ու չե՜ս լինելու:

Եվ հորիզոնն է փակվում իմ առջև:
Նրան փակում է ո՛չ ամպի ճոթը,
Այլ քո զգեստի ամպեղեն փո՜թը:

Դու չկա՛ս,չկա՜ս…

Եվ օդ է դարձել
Այս համատարած անտեր կարոտը:

… ու չե՞ս լինելու:

Ու թվում է, թե լուցկի մոտեցնեմ՝
Պիտի բռնկի ինքը վառ օդը:

Դու չկա՛ս,չկա՜ս…

Ինչո՞ւ եմ, սակայն քեզ զգում այնպե՛ս,
Այնպե՜ս եմ զգում, ինչպես երևի
Ոտից նոր զրկվածն զգում է ոտը,

Որ նո՛ւյնպես չկա
Ու չի՜ լինելու…

Պարույր ՍԵՎԱԿ