Զինվորի երգը

Արևն արդեն մոտեցել էր մայրամուտին
Դաշտում մի անմեղ լռություն էր տիրում
Ու միայն վերքերը վիրավոր հողի
Հուշում էին որ դեռ պատերազմ է գնում։
խրամատի մեջ մի պատանի զինվոր
Կարոտով նամակ էր գրում
Նա հիշում էր տունը հայրենի
Ցվարած հայոց լեռներում
Մի լացիր իմ մայրիկ
Սպասիր ինձ և ես կգամ
Ես քեզ շատ եմ սիրում
Կարոտել եմ, իմ մայրիկ,
Ես հիշում եմ խոսքերը քո՝
Սիրել հողը մեր հայրենի
Ես հիշում եմ արցունքները քո,
Երբ պատմում էիր ջարդերի մասին
Ես հիշում եմ տունը մեր
Մեր բակի բարդին ծերացած
Ես հիշում եմ խոխոջն առվակի
Ու մանկական խաղերս անցած
Ու լսվեց հրաման մի ոռոտ դղրդցած
Ծանր արկերի տակ հողը տնքած
Ձեռքին հրացան, նամակը ծոցում պահած,
Տղան առաջ նետվեց ատամները սեղմած
Պետք էր անցնել ընդամենը հարյուր
Լոկ հարյուր քայլ հայրենի հողի
Բայց ինչքան կարճ են քայլերը խաղաղ
Եվ ինչքան երկար դաշտում այս կռվի
Ու հանկարծ կարծես լռեց ամեն ինչ
Տղան հնձված հասքի պես ընկավ
Ձեռքերում սեղմած նամակը պահած
Հայացքը ուղղված կապույտ երկնքին
Նա նայում եր կապույթ երկնքին
Ու հիշում էր տունը հայրենի
Ու բակի բարդին ծերացած
Որի տակ մայրը կսպասի նամակին
Արևն արդեն մոտեցել էր մայրամուտին
Հրետանու ձայնը լսվում էր հեռվում
Ու միայն մահամերձ ընկած հայորդին
Հայոց լեռների երգն էր երգում՝
Թռչեի մտքով տուն
Ուր իմ մայրն է արդուն։

Արմեն ՄՈՎՍԻՍՅԱՆ