Նորից դեկտեմբեր

Նորից դեկտեմբեր է
սրթսրթում
դրսում
դատարկ սառույց կգա շուտով ու ստվեր
տերև, արև, կիսատ թողած
զրույց
էլ չեն ձգում, քաշում
վերջացնում,
կանչում շենքի տակի նկուղ
նորից ցուրտ է ամենտեղ է ցուրտ
ու այսպես է արդեն քանի դար
ցուրտ է
ես զարթնում եմ կիսաքուն
ու չգիտեմ մթում
ինչպես
ավելի մեծ լինեմ
ավելի մեծ լինեմ
մթում ձնի մեջ
նորից դեկտեմբեր է
անդորր, ավեր
պրծնող գրիչով գծած արև
ու արդեն քանի ձմեռ է
չգիտեմ
ինչպես մութը պահեմ
ու արդեն քանի ձմեռ է
չգիտեմ ինչպես լրիվ չմրսեմ,
լրիվ չմրսեմ
մինչև աստղեր, թոքեր, լույսեր
ու արդեն քանի դեկտեմբեր
մաշկս դաղվում է ոսկրոտ քամուց
նորից դեկտեմբեր է ծածկում
ավեր
ինչպես չլավացող մի վերք
ձգվում է ներսս ասես ասեղ
մինչև աստղեր, թոքեր, լույսեր
ու դեռ քանի ձմեռ։

Արթուր ՄՈՍՐՈՊՅԱՆ