Չի լինի բանաստեղծություն

Երեկ ձյուն եկավ.
առաջին ձյուն` թաց, փափուկ, ճերմակ՝
մեղսավոր քայլերի, չասված բառերի.
այնքան հեռու, որ անիրական թվացող մեր մանկական հուշի վրա,
գարնան, աշնան, ամռան վրա,
թաց, փափուկ, ճերմակ գիշերային լռության
հետ
և այնքան գեղեցիկ,
որ եթե գայիր, բանաստեղծություն կգրեի:
Բայց այսօր ձյունը ցեխ դարձավ.
եվ ինչքան վարար են մայթերը, կտուրները, ծառերն ու ես` ոտքից գլուխ,
այ այդքան ցամաք ու չոր է սիրտս,
ու աչքերս էլ չոր են ու սառը:
Սև սառցե կետեր, ճերմակ-ճերմակ քաղաքի թաց, փափուկ ակնախոռոչում:
Թե հայտնվեինք անցած-գնացած հուշի մեր տանը,
հանդիպեի՜նք, լինեի՜ր,
կասեիր, չէ՞, տա՛տ ջան, կասեի՞ր.
-Բալա՛, սառել են աչքերդ, մարդ կուգա հեռվեն:
Բայց չկաս, տա՛տ, չկա՜ս:
Ու չի ասի ոչ ոք,
ու չի գա էն մեկը,
ու ցեխը ձյուն չի դառնա,
ու չի լինի բանաստեղծություն.
երբեք չի լինի։

Անի ԱՄՍԵՅԱՆ