Ո՞ւր, հոգիս

Ո՞ւր, հոգիս,
Նորի՞ց մարդկանցից հեռու՝
դաշտերը դեպի,
Դեպի ծառ ու թուփ,
Արահետները մեկմեկու հատող,
ցրված, խառնիխուռն…
Ուր աստղածաղիկ, հասմիկ ու քրքում
Վարսերս իրենց ծաղկաբույլերով
Զուգելու թաքուն երազ են պահում…
Ո՞ւր, հոգիս, նորի՞ց լեռնալանջն ի վեր՝
Ամպերի ծածան, կաթնաթույր փեշեր,
Նորի՞ց դեպ երկինք՝ աղոթքով առ Տեր,
Անհունի անբիծ ու մաքրագործող
լուսահորդ շիթեր,
Նորի՞ց կապույտը,
Նորի՞ց հավերժի կանչերը դեպի…
Բայց քո մարդ-բախտի ոտնահետքերը
Դեռ պաշար ունեն, տուրք ունեն տալու
Այս քար ու փշին…

ՆԱՆԵ