Էլ մի խոսիր

Էլ մի խոսիր, թող աչքերս չթացանան,
Տարիքի հետ հուզական եմ մի քիչ դարձել,
Մեր տաք շնչից սերը հալվեց, փաթիլ էր ձյան,
Եվ մենք նրա ընթացքին չենք դիմադարձել:
Բարձունքներից անկումները ցավոտ են շատ,
Սլացքի մեջ մոխրանում ես ասուպի պես,
Եվ օրերիդ աստղիկները ուլունքաշար
Էլ չեն անցնի հիշողության պարտեզից ներս:
Խաղաղվեցինք և ավարտին կարծես հասանք,
Չարք խափանող սուր փշեր ենք տափաստանում,
Մինչդեռ առաջ աստվածների հետ հավասար,
Մեծ սե՜րն էինք մեր ուսերին առած տանում:

Խաչիկ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ