Ռազմիկ Դավոյան․ Սուտ էր․․․
Նմանատիպ
Սուտ էր տառապանքն իմ համր ու թաքուն,
Սուտ էին բոլոր երազներս խեղճ,
Սուտ էին բոլոր գիշերներս անքուն՝
Սև-սև նիզակներ՝
Մխրճված իմ մեծ երջանկության մեջ:
Սուտ էր հայացքիդ տրտմությունն անքող,
Եվ կարոտներիս տագնապն անանուն,
Ճերմակ ձեռքերիդ սրսփումը խուլ,
Եվ շրթունքներիդ մրմունջներն անհուն:
Սուտ էին: Չկար: Ու չէին եղել,
Ախ, մի՞թե սուտ էր ամեն ինչ, սե՛ր իմ,
Մի՞թե հավիտյան տանջանքը բյուրոց
Դամբան է դառնում նրանց հույսերին:
Աշխարհում միլիոն ստեր կան, որոնց
Հարկավոր են ճիշտ բույն ու օրորոց:
Ցավը խնդության դռներն է բախում
Եվ բույն է դնում երջանկության մեջ,
Նրա սաղմերը աշխարհ են փոխում,
Ապականելով մեր բախտը անվերջ:
Աշխարհում միլիոն սուտ ցավեր, որոնց
Հարկավոր են ճիշտ բույն ու օրորոց:
Սուտն ամեն վայրկյան հետևում է, որ
Ճշմարտությունը իրեն օրորի.-
Ճշմարտությունը՝ մի վայրկյան, մի օր,
Հավերժ ու ճիշտ է սուտը բոլորի:
Եվ համատարած այդ ստի տակից
Ճշմարտությունն է ցավի պես ծաղկում.-
Սուտ էին բոլոր տագնապներս անքեն,
Սուտ էին բոլոր գիշերներս անքուն:
