Խարիկ Դաշտենց․ Լեռան ծաղիկները

– Ես ձեզանից լեռան ծաղիկներ եմ ուզում,
– Մայրը ասաց մի օր երկու որդիներին:
Եվ մանուկներն իսկույն մագլցեցին սարեր,
Որ իրենց մոր ուզած ծաղիկները բերեն։

Մեծը լեռան կողից շորթեց մի բուռ կակաչ,
Քարուտներում բացված անթիվ լվածաղիկ,
Փոքրը ստորոտից դիմեց դեպի գագաթ,
Որ ամենից սիրուն ծաղիկները քաղի։

Այդպիս ամեն ծեգին երկու եղբայրն ուրախ
Բարձրանում էին սարը, որ նոր փնջեր բերեն,
Մեծը կանգ էր առնում ցածրիկ բլուրներին,
Փոքրը համառորեն միշտ ձգտում էր վերև։

Ծերպից ծերպ էր անցնում այդ անհանգիստ տղան,
Որոնելով անվերջ նոր ծաղիկներ լեռան,
Մի անծանոթ տուղտի կամ շուշանի համար
Կռանում էր ահեղ անդունդների վրա։

Մեծը գյուղ էր գալիս միշտ կեսօրից առաջ,
Մի ահագին փնջով, աղաղակով, կանչով,
Փոքրը տուն էր դառնում ուշ գիշերվա ժամին,
Լուռ անցնելով քնած խրճիթների մոտով։

Մեծը վերադարձին մի ցից սարի նստած
Դասավորում էր նույն ծաղիկները չնչին,
Ժողովում էր փոքրիկ ընկած շուշանները
Եվ խառնում էր նրանց իր ահագին փնջին։

Մեծ եղբայրը մեռավ թոնրի շրթին պառկած
Կակաչներով ներկած ամբողջ դուռ ու տանիք,
Եվ թաղեցին նրան գյուղապետի կողքին,
Զանգակատան առաջ, հանգիստ ու երջանիկ։

Փոքրի դիակը սարի հովիվները գտան
Եվ ուսերին դրած գյուղը բերին լռիկ,
Նա իր ձեռքում բռնած ուներ մի նոր ու թարմ,
Մի լեռնային չքնաղ ու անծանոթ ծաղիկ։

Եվ ոտքերին ձյուն կար անապական լեռան,
Եվ արյուն կար սառած կրունկների վրա,
Եվ շուրթերին ժպիտ, կարծես ասում էր նա.
«Մայր իմ, քեզ սիրեցի և քեզ համար մեռա» ։

Բանաստեղծը նա է, ով մեծ եղբոր նման
Չի հավաքում ընկած շուշանները ճամփի,
Եվ չի դասավորում միշտ նույն ծաղիկները
Միշտ միևնույն փնջում, որ իր մորը խաբի։

Բանաստեղծը նա է, որ փոքր եղբոր նման
Միշտ գալիս է մութին և գնում է շաղին,
Եվ ընկնում է դաժան ձյուների մեջ լեռան,
Իր ձեռքի մեջ բռնած մի հազվագյուտ ծաղիկ։
1940