Վահագն Դավթյան․ Հին մայթերն արդեն մեզ չեն ճանաչում

Մեզ պետք չէր ոչինչ, – գինետան թախիծ,
Իսկ հետո՝ կապույտ քո հայացքը, Տե՛ր,
Տողեր էին պետք չարենցյան տաղից
ՈՒ երևանյան ամայի մայթեր…
Շներ էին պետք անտեր ու անտուն,
Որ մեր հետքերով լուռ ու մունջ գային,
ՈՒ երբ նստեինք, նստեին տրտում,
ՈՒ երբ ոռնայինք, մեզ հետ ոռնային:
Իսկ մեր ոռնոցը շատ էր ահավոր,
Իսկ մեր արցունքը շատ էր անարատ,
Առաջին սիրո թախիծ էր նա որբ
ԵՎ հանճարների մահվան պատարագ:
Մեզ պետք չէր ոչինչ – մի բուռ ծխախոտ,
Որ կուշտ ծխեինք գիշերվա կեսին
ԵՎ դառնությունն այդ անզոր մի ոխով
Փչեինք այս նենգ կյանքի երեսին:
Զնգում նաիրյան արծաթե առուն,
Աստղերի ցողն էր մեզ վրա կաթում,
Այնքան էինք մենք տխրորեն հարուստ,
Որ լուսաբացն իսկ չէինք նկատում:
…Ի՞նչ է կատարվել, չգիտեմ, ների՛ր,
Հին մայթերն արդեն մեզ չեն ճանաչում,
Իսկ որբությունն այն անտեր շների
Մեր այս որբության վրա է հաչում…