«Հա­յաս­տա­նը եր­գող ժայ­ռե­րի եր­կիր է, և ես ե­րա­զանք ու­նեմ նվա­գելու այդ ժայ­ռե­րի մեջ»

ԵՐԵՎԱՆ, 5 ՆՈՅԵՄԲԵՐԻ, Irates.am։ Չայ­կովս­կու ան­վան մի­ջազ­գա­յին մր­ցույ­թի հաղ­թող ՄԱ­ՐԻՈ ԲՐՈՒ­ՆԵ­ԼՈՆ աշ­խար­հի ա­մե­նա­հայտ­նի թավ­ջու­թա­կա­հար­նե­րից է։ Նա նվա­գել է ա­մե­նա­հե­ղի­նա­կա­վոր նվա­գախմ­բե­րի՝ Լոն­դո­նի ֆիլ­հար­մո­նիկ‚ Մյուն­խե­նի ֆիլ­հար­մո­նիկ‚ Ֆրան­սիա­յի ազ­գա­յին‚ բազ­մա­թիվ այլ կո­լեկ­տիվ­նե­րի հետ և ա­մե­նա­հայտ­նի դի­րի­ժոր­նե­րի՝ Վա­լե­րի Գեր­գիևի‚ Զու­բին Մե­թա­յի‚ Ռի­կար­դո Մու­տիի‚ Կլաու­դիո Ա­բա­դո­յի ղե­կա­վա­րու­թյամբ։ Մա­րիո Բրու­նե­լո­յին հա­մա­րում են նաև նո­րա­րար ար­տիստ կա­տա­րո­ղա­կան ար­վես­տում։ Ե­րաժշ­տու­թյան ներ­կա­յաց­ման դա­սա­կան ձևե­րից բա­ցի‚ նա բարձր ար­վես­տը մա­տու­ցում է նոր ձևա­չա­փե­րով՝ ա­վե­լի ու ա­վե­լի մեծ թվով ուն­կն­դիր­նե­րի գրա­վե­լով դե­պի դա­սա­կան աշ­խարհ։

Մա­րիո Բրու­նե­լոն Հա­յաս­տա­նում էր «Ժա­մա­նա­կա­կից դա­սա­կան­ներ» կոմ­պո­զի­տո­րա­կան փա­ռա­տո­նի շր­ջա­նակ­նե­րում և ներ­կա­յաց­րեց Տիգ­րան Ման­սու­րյա­նի Թավ­ջու­թա­կի կոն­ցեր­տը։ Ի­տա­լա­ցի թավ­ջու­թա­կա­հա­րը սի­րով պա­տաս­խա­նեց մեր մի քա­նի հար­ցե­րի։

– Մաեստ­րո, Դուք կա­տա­րո­ղա­կան ար­վես­տում հայտ­նի եք որ­պես նո­րա­րար ե­րա­ժիշտ։ Սի­րում եք նվա­գել ոչ հա­մեր­գա­յին վայ­րե­րում՝ բաց երկ­րն­քի տակ, հու­շար­ձան­նե­րի մոտ և այլն։ Դա դե­պի դա­սա­կան ե­րաժշ­տու­թյու­նը նոր հան­դի­սա­տես գրա­վե­լու ձև՞ է, թե՞ Ձեր հո­գուց է բխում։

– Ի­հար­կե երկ­րոր­դը՝ դա իմ հո­գու պա­հանջն է։ Ինձ հա­մար այն­քան էլ կարևոր չէ՝ հան­դի­սա­տե­սը կգա՞ իմ հա­մեր­գին, թե՞ ոչ։ Ի­հար­կե, ես գի­տեմ, որ պետք է իմ աշ­խա­տան­քը կա­տա­րեմ լա­վա­գույն ձևով, և իմ կյան­քը խաչ­վում է ե­րաժշ­տու­թյան հետ ա­մեն օր։ Ես ա­նում եմ այն, ինչ ես սի­րում եմ և յու­րօ­րի­նակ երկ­խո­սու­թյուն եմ ստեղ­ծում ե­րաժշ­տու­թյան հետ՝ այն վե­րա­դարձ­նե­լով ունկ­նդ­րին։

– Հա­յաս­տա­նում շատ հե­տաքր­քիր վայ­րեր կան, իսկ Դուք սի­րում եք նման վայ­րե­րում նվա­գել, գու­ցե նման ձևա­չա­փո՞վ հան­դես գաք։

– Ի­հար­կե, իմ ե­րա­զանքն է նվա­գել հայ­կա­կան ե­կե­ղե­ցում։ Վեր­ջին ան­գամ, երբ Հա­յաս­տա­նում էի, ե­ղա մի հիաս­քանչ վայ­րում՝ Երևա­նից ոչ հե­ռու մի ե­կե­ղե­ցում, ո­րը կա­ռուց­վել է ժայ­ռի մեջ։ Երբ ես այն­տեղ էի, իմ ա­ռա­ջին զգա­ցո­ղու­թյու­նը ձայ­նի գե­ղեց­կու­թյու­նը լսելն էր։ Ես սկ­սե­ցի եր­գել ե­կե­ղե­ցու մեջ­տե­ղում, և ձայ­նը հիաս­քանչ էր։ Ան­մի­ջա­պես հարց­րի հոգևո­րա­կա­նին՝ ար­դյոք հնա­րա­վո՞ր է այն­տեղ նվա­գել։ Նա պա­տաս­խա­նեց, որ այդ­տեղ միայն եր­գում են։ Բայց ես հույս եմ փայ­փա­յում երբևէ նման վայ­րում նվա­գե­լու։ Մենք Հա­յաս­տանն ան­վա­նում ենք եր­գող ժայ­ռե­րի եր­կիր, և ես ե­րա­զանք ու­նեմ նվա­գե­լու այդ ժայ­ռե­րի մեջ։

– Հա­յաս­տա­նի պե­տա­կան սիմ­ֆո­նիկ նվա­գախմ­բի հետ կա­տա­րե­ցիք Ման­սու­րյա­նի կոն­ցեր­տը։ Ինչ­պե՞ս կբ­նու­թագ­րեք նվա­գա­խում­բը։

– Շատ հիա­նա­լի գա­ղա­փար է` ի­րա­կա­նաց­նել ժա­մա­նա­կա­կից կոմ­պո­զի­տոր­նե­րին նվիր­ված փա­ռա­տոն։ Նվա­գա­խումբն ա­մեն օր տար­բեր ծրագ­րեր է ներ­կա­յաց­նում, ին­չը բա­վա­կա­նին բարդ գործ է։ Ե­րա­ժիշտ­նե­րը ե­րի­տա­սարդ են, և նրանց վե­րա­բեր­մուն­քը ե­րաժշ­տու­թյան հան­դեպ ուղ­ղա­կի ֆան­տաս­տիկ է։

– Մաեստ­րո, նա­խընտ­րում եք ներ­կա­յաց­նել ժա­մա­նա­կա­կի՞ց, թե՞ դա­սա­կան կոմ­պո­զի­տոր­նե­րի գոր­ծե­րը։

– Ինձ հա­մար կարևո­րը ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյունն է. ե­թե ես այն հա­վա­նե­ցի, կն­վա­գեմ։

Ճե­պազ­րու­ցեց
Լի­լիթ ԳՐԻ­ԳՈ­ՐՅԱ­ՆԸ