Վահագն Մուղնեցյան. Ես մի տուն ունեմ, գողտրիկ մի այգի…

Վահագն Մուղնեցյան. Ես մի տուն ունեմ, գողտրիկ մի այգի…

Ես մի տուն ունեմ, գողտրիկ մի այգի,
Բայց ե՞րբ եմ ասել, թե այգեպան եմ,
Եվ ծանրասմբակ մի նժույգ ունեմ՝
Գլուխ չեմ գովում, թե ձիապան եմ:

Խոսմունք եմ գրում, – բոլորն էլ գիտեն, –
Իմ բնությանը արժանավայել,
Բայց թե ե՞րբ եմ ես ինձ գովաբանել,
Թևավոր խոսքի վարպետ անվանել:

Ե՞րբ եմ պարծեցել, թե շատ բան գիտեմ,
Ախր, ե՞րբ եմ ես ինձնով հիացել,
Ամենապայծառ երկնքում անգամ
Չեմ կարողանում աստղերը հաշվել:

Իմ երազ – կյանքում որքան փորձեցի՝
Ծիրկաթիններից մեկին չհասա,
Որքա՜ն գիշերներ անքուն լուսացրի՝
Հրեշտակներից մեկին չտեսա:

Մինչև օրս էլ հաստատ չգիտեմ՝
Արևն ինչո՞ւ է գնում ու գալիս,
Երբ ինձ հարցնեն, չեմ կարող ասել՝
Շներն ինչո՞ւ են լուսնահաչ տալիս:

Ճիշտ է, չգիտեմ, թե ձկնիկները
Ինչո՞ւ են հոսքին հակառակ լողում,
Սակայն ոչ մի կերպ գլուխ չեմ հանում,
Թե մարդն ինչու է մարդու դեմ սողում…
Մի՞թե ես գիտեմ, թե գետերն ինչու
Հատկապես իրենց հունով են հոսում,
Եվ ի՞նչ իմանամ, թե Բարձրյալի հետ
Ո՞վ է ինձնից զատ ամեն օր խոսում:

Հետևեք մեզ նաև Telegram-ում