Կոմիտաս․ Աստվա՜ծ իմ

Սիրո սերմը զատեցիր,
Հրո ջերմը պատեցիր․
Հողին շունչդ փչելով՝
Հոգի կյանքդ կաթեցիր։

Եվ Արևդ լուսին մարմնես մաղեցավ,
Եվ իմ հոգին Հոգուդ ցողով շաղեցավ,
Իմ սրտիկի սերն ու բոցը, սիրո խոցը՝
Ամպերի մեջ, որպես կայծակ սահեցավ։