Հենրիկ Էդոյան. Ինչպես երեխան

Ինչպես երեխան է ձեռքը երկարում
խաղալիքներին, իրերին, ամեն ինչի, որ իր
շուրջն են դրված, ես այդպես ձեռք եմ տալիս
անցյալի ստվերներին, այն բոլոր նկարներին,
որոնք ինձ են նայում իմ հիշողության
դեղնած պատերից: Նրանք ավելի
կարծր են ու շոշափելի, քան առարկաները,
իրերը, բոլոր
խիտ մարմինները, որոնց երեխան
ձեռք է երկարում
և հանկարծ արտասվում –
բարձրաձայն, մինչև վերջ,
մինչև ճիգերի
անկումը վերջնական
տիղմի մեջ հավերժության: