Վահագն Դավթյան. Զինվորը վերջին բարձունքների վրա

20/08/2020 22:16

Հեռվում լռել էր վերջին որոտը,
Շուրջը բուրում էր մայիսը տաք,
Իսկ նա շնչում էր գարնան տաք օդը`
Վերջին բարձունքը ոտքերի տակ։

Բայց մինչ բարձունքն այդ ճամփան երկար էր
Ճամփան դժվար էր, դառն ու ահեղ,
Նրա սրտի մեջ թե հազար կյանք կար,
Բյուր հազար մահ էր հետքից քայլել։

Նրան ծեծել էր աշնան անձրևը,
Նրան կիզել էր արևը տաք,
Ու նրա դեմքը արդեն դարձել էր
Բրոնզից ձուլած խրոխտ քանդակ։

Եվ քանդակին այդ խոր դրոշմել էր
Վիշտը իր հետքը որպես կնճիռ,
Իսկ հաղթությունը այնտեղ թողել էր
Իր վեհությունը պայծառ ու ջինջ։

Սակայն լռել էր վերջին որոտը,
Շուրջը բուրում էր մայիսը տաք,
Ու նա շնչում էր գարնան թարմ օդը
Ոսոխի հողն իր ոտքերի տակ։

Աչքում ցոլում էր բախտի արցունքը,
Իսկ դեմքը խիստ էր որպես քանդակ,
Եվ ինձ թվում էր ոչ թե բարձունք է,
Այլ պատվանդան է ոտքերի տակ…

1947թ.