Վահագն Մուղնեցյան․ Դեպի տուն

Դեպ ինձ, դեպ ինձ գալիս է նա,-
Ուղեկիցն իմ գունախաղով,-
Որ թողել էր ինձ անցյալում
Եվ փնտրում էր ուղեմոլոր:
Ես զգացի աշխուժացող
Գալարումները իմ արյան,
Պոռթկումները իմ խոհերի,
Որ խայտում են ամեն գարնան:
Ու հիշում եմ՝ ինչպես մի օր
Ոտքի ելա քարանձավում,
Մութ էր, սակայն տեսնում էի՝
Ոմանք այնտեղ ոնց են սողում:
Նրանք, որ ինձ չէին ներում
Եվ սողում էին միաբան,
Թափ են առել՝ հոժարաբուխ,
Մարել ծուխը Հայրենի տան:
Ի˜նչ Հայրենիք, ի˜նչ տունուտեղ,
Ամենուր են նրանք վաղուց,
Ես գայթելով փախչում եմ հար,
Որ ազատվեմ նրանց սիրուց:
Անզեն եմ ես, օգնիր ինձ, Տեր,
Քո համբույրով ինձ ասպարիր,
Սև գեհենի հոգիներին
Իմ լույս հոգուց հեռու վանիր:
Թող ինձ գտնի, տանի իր հետ
Ուղեկիցն իմ գունախաղով,
Գրկահոժար ինձ տուն տանի
Ինձնից խռով արահետով: