Հայրենիք

Տարածության և ժամանակի վրա
Կախվել է ագռավի կտուցով
Եվ աղավնու աչքերով թռչունը:
Կտուցն անսպառ կտցահարում է
Տարածության սիրտը,
Աչքն անսպառ արտասվում է,
Որովհետև ժամանակն
Այլևս ապառնի չունի:

Դիմացի սարից
Նոյն ինքնակամ գահավիժել է
Ու անհիշելի ժամանակներից
Չի հասնում հատակն անդունդների:
Մինչդեռ կտուցը խելահեղ կտցահարում,
Ու աչքն անսպառ արտասվում է
Անդունդների խորքում մոլորված
Ապառնի ժամանակի համար:

Նորայր ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ