Հիշիր Հայրենին

Մութ սարի մեջքին կախվել է ահա
Անլույս մի լուսին,-
Խավարի պատ է աչքերի առաջ
Անփորձ զինվորի,-
Սև մացառների մութ ստվերները
Ոգիներ դարձած՝
Տարուբերվում են – շպրտվում են ետ
Կամ մղվում առաջ:
Ապա – լռություն, լռություն քարե,
Լռություն լկտի.
Երկու բոցավառ կարմիր լուսատու –
Աչքեր են գայլի…
Գոնե մի աստղ լողար երկնքում –
Լույս բերեր աչքին,
Գոնե մի վախկոտ նապաստակ լիներ
Զինվորի կողքին…
Տաք ու կարեկից ձեռք իջավ ուսին,-
Ավագն էր անվախ,
Իր հենակետի կամքը ոգեղեն
Եվ զինվորը հին.
Նա էլ առաջին օրերը այսպես
Ամփոփել իր մեջ,
Նա էլ էր վախը խեղդել իր ներսում
Նման ամենքին…
Անփորձ զինվորի արյունը մրսած
Հորդեց – թեժացավ,
Եվ լռության մեջ ավագի ձայնը
Զնգաց առնական.
– Եթե ուզում ես վախդ սպանել՝
Ձուլվիր քո զենքին,
– Եթե ուզում ես լույս լինի աչքիդ՝
Հիշիր հայրենին:
Մեռնող խավարի խորքում խլրտաց
Քայլքը հեռացող,
Եվ հենակետի թիկունքում լողաց
Երգը զորացող.
Անլույս լուսատուն բոցկլտաց հանկարծ
Բարի աչքերով,
Անփորձ զինվորը ասես մեծացավ
Մի քանի տարով…
Մատները ամուր գրկեցին զենքը՝
Զենքը մարտական,
Եվ զինվորն անփորձ հիշեց հայրենին՝
Դարձավ զորական:

21.09.1996թ.
Չինարի

Վահագն ՄՈՒՂՆԵՑՅԱՆ