Լուսնոտ

Հմայված լուսնի շողերովն արծաթ,
Սրտում փայելով անսովոր մի տենչ,
Ուրվականորեն շրջում է անվերջ
Տարորեն լռին լուսնոտը գունատ:

Լուսնի շողերը թովիչ-խուսափող
Ստվերիդ նման և հեռու և մոտ,
Ես մի լուսնահա՛ր, ես մի խենթ լուսնո՛տ,
Դու ցո՛լք, դու ցնո՛րք հավիտյան խաբող:

Իմ մեջ սառել է հիվանդ մի կարոտ
Եվ չգտնելու տանջանքը մաշող,
Ես մի լուսնահա՛ր, դու լուսնկա՛ շող,
Դու հավերժաբար և հեռու և մոտ…

Վահան ՏԵՐՅԱՆ