«Վարչական աշխատանքը որքան էլ բարդ է, երաժշտությունից բարդ լինել չի կարող»

ԵՐԵՎԱՆ, 26 ԴԵԿՏԵՄԲԵՐԻ, Aravot.am: Կոմիտասի անվան պետկոնսերվատորիայի ռեկտոր Սոնա Հովհաննիսյանի դիտարկումները

Սոնա Հովհաննիսյանի անունը ավելի քան քառորդ դար նույնացվում է խմբավարի հիմնած «Հովեր» կամերային երգչախմբի հետ, հաճախ էլ անդրադարձ է կատարվում կոնսերվատորիայում պրոֆեսորի մանկավարժական գործունեությանը: Մեկ տարի է՝ նա Երեւանի Կոմիտասի անվան պետական կոնսերվատորիայի 17-րդ ռեկտորն է: «Առավոտը» Սոնա Հովհաննիսյանից հետաքրքրվեց այս ժամանակահատվածում նրա վարչական գործունեությամբ: Կոնսերվատորիայում, բնականաբար, եղել են ինչ-ինչ փոփոխություններ, արդյոք դրանք պրոֆեսորադասախոսական կազմը եւ ուսանողությունը միանշանակ է ընդունել: Եվ ի վերջո, հե՞շտ է լինել շուրջ մեկդարյա պատմություն ունեցող կոնսերվատորիայի ռեկտոր:

Ներկայացնում ենք ռեկտորի խոսքը առանց միջամտության.

– 2019 թվականը փոթորկուն էր, անսքող եւ պայծառ: Այսպիսի տարի երբեք չէր եղել իմ կյանքում: Եղել են ծայրահեղ ծանր տարիներ՝ հաջողությունների եւ հանդարտ տարիներ, բայց այսպիսին՝ երբեք: 

«Հովերիս» մասով՝ պրեմիերաներով եւ մարզային համերգներով, ինչպես նաեւ հաջող տարեվերջյան շրջագայություններով նշանավորվեց 2019-ը: Երգչախումբը իմ «փոթորիկներին» վերաբերվում էր հանդուրժող հայացքով:

Կոնսերվատորիայի հետ կապված ռեկտորի պաշտոնավարմանը ուսանողները վերաբերվեցին կամ միանգամից դրական, կամ՝ բացասական, ըստ անմիջական մասնագիտական դասախոսների ազդեցության: Պրոֆեսորադասախոսական կազմը ինձ գիտեր որպես երաժշտի, ընդունեց տարակուսանքով, հետո՝ սկսեց ուսումնասիրել:

Եղան միանշանակ ողջունողներ եւ կտրականապես չընդունողներ, վախերից ձերբազատվել ցանկացողներ, քծնողներ եւ անտարբերներ: Ինձ ներկայացնելիս հնչած առաջին նախադասությունը այն մասին էր, թե արդյոք տիրապետում եմ վարչական աշխատանքին: Ես կարծում եմ, որ վարչական աշխատանքը որքան էլ բարդ է, բայց երաժշտությունից ավելի բարդ լինել չի կարող: Որքան էլ մեծ էր (հատկապես, երբ հանիրավի սեղմվեցի վարկաբեկող օղակի մեջ) անցյալին գնահատականներ տալու գայթակղությունը, այնուհանդերձ ես ետ չնայեցի, որովհետեւ ինձ ճանաչողները գիտեն, որ երբեք անցյալը տակնուվրա չեմ անի:

Կոնսերվատորիան մեր մշակույթի գանձարանն է եւ այն պիտի ապրի իրեն վայել արժանապատվությամբ:

Ես դեմ եմ ձեւական փոփոխություններին եւ արձանագրում եմ, որ ներկայիս ինձ հետ աշխատող ամենամոտ շրջանակը (պրոռեկտորներ, դեկաններ, ամբիոնի վարիչներ՝ ռեկտորատը) այս տարվա ընթացքում կատարել է խորքային փոփոխություններ:

Կարեւորն այն է, որ մարդիկ իմանան, որ ես երկմտող չեմ եւ, որ հաջողելու ենք միասին:

Իմ կողքին ամեն օր աշխատող մարդիկ ամենակարեւոր արժեքն են ինձ համար: Շատ կարեւոր եմ համարում նրանց չհիասթափեցնելը: Առհասարակ իմ նպատակը օգտակար լինելն է: Ես վստահ եմ, որ հնարավոր է անհնարինը եւ անշրջելի է առաջընթացը՝ ով էլ որ պաշտոնավարի: Պարզապես անձը արագացնում կամ դանդաղեցնում է պրոցեսները: Այսքանը:

Սամվել ԴԱՆԻԵԼՅԱՆ