Ով ու­նի, նրան պի­տի տր­վի և պի­տի ա­վե­լաց­վի, իսկ ով չու­նի, նրա­նից պի­տի վերց­վի ու­նե­ցածն էլ

Ինչ­պի­սի՜ ա­նար­դա­րու­թյուն։ Ո­մանք կար­դա­լով այս հրա­պա­րակ­ման վեր­տա­ռու­թյու­նը կհար­ցադ­րեն. «Ինչ­պե՞ս կա­րե­լի է. տր­վում է ու­նե­ցող­նե­րին և վերց­վում է չու­նե­ցող­նե­րից, նույ­նիսկ Ռո­բին Հու­դը ա­վե­լի ար­դա­րա­միտ էր», կամ` «Ե­կե­ղե­ցին միշտ էլ հա­րուստ­նե­րի կող­մից է ե­ղել», կմ­տա­ծեք դուք:

Բայց խն­դիրն այն է, որ խոս­քը փո­ղի կամ նյու­թա­կա­նի մա­սին չէ, այլ այն ա­մե­նի մա­սին, ինչ մար­դը ստա­նում է Աստ­ծուց` սկ­սած ա­ռող­ջու­թյու­նից, վեր­ջաց­րած հա­ջո­ղու­թյամբ:
Այս խոս­քե­րը հաս­կա­նա­լու հա­մար նախ պետք է պար­զել «ու­նի» և «չու­նի» բա­ռե­րի ի­մաս­տը, որ, հա­վա­տա­ցեք, այն­քան էլ ակն­հայտ չէ: Պարզ­վում է` ու­նի նա, ով գո­հա­նալ գի­տի իր ու­նե­ցա­ծով և չի սե­փա­կա­նում Աստ­ծո ա­մե­նա­զո­րու­թյու­նը, հա­մա­պա­տաս­խա­նա­բար, չու­նի նա, ով չի կա­րո­ղա­նում գո­հա­նալ իր ու­նե­ցա­ծով, բռն­ված է կու­տա­կե­լու մո­լուց­քով, կու­տա­կում է և ի­րեն ա­պա­հով է զգում իր «ա­մե­նա­կա­րո­ղու­թյամբ», թեև ի­րա­կա­նում դո­ղում է իր ու­նե­ցա­ծի վրա, ո­րով­հետև հո­գու խոր­քում գի­տակ­ցում է, որ այդ ա­մե­նը ի­րե­նից կառ­նի Նա, ով տվել է: Սա` հա­ջո­ղակ «չունևոր­նե­րը», իսկ ան­հա­ջո­ղակ «չունևոր­նե­րը» չեն գո­հա­նում ի­րենց ու­նե­ցա­ծով, բռն­ված են կու­տա­կե­լու մո­լուց­քով, բայց զուրկ են հնա­րա­վո­րու­թյու­նից և դժ­գո­հում են Աստ­ծուց, ար­դյուն­քում որևէ բա­նի չեն հաս­նում և կորց­նում են ու­նե­ցածն էլ: Ա­հա, թե որ­տե­ղից է. «Շա­տին ձգ­տես` քչից կզրկ­վես» խոս­քը:

Աստ­վա­ծաշն­չյան հե­տաքր­քիր մի պատ­մու­թյուն, որ ներ­կա­յաց­նում է հրեա­նե­րի թա­փա­ռա­կան կյան­քից մի դր­վագ, հաս­տա­տում է մեր խոս­քե­րի ճշ­մար­տա­ցիու­թյու­նը` պատ­մե­լով Աստ­ծո ո­ղոր­մու­թյան և անշ­նոր­հա­կալ մար­դու ա­գա­հու­թյան մա­սին: Խոս­քը երկ­նա­յին հա­ցի` մա­նա­նա­յի պատ­մու­թյան մա­սին է: Երբ Աստ­ված տա­լիս է մա­նա­նան, պատ­վի­րում է ըստ կա­րի­քի հա­վա­քել այն, սա­կայն ա­գահ­նե­րը ա­վե­լի շատ էին հա­վա­քում, և ա­վե­լոր­դը փչա­նում էր: Ար­դյուն­քում այդ ա­գահ­նե­րը ո­չինչ չէին շա­հում, բայց շատ մեծ ու կարևոր բան էին կորց­նում` Աստ­ծո բա­րե­հա­ճու­թյու­նը:

Ե­թե մենք ընդ­հան­րա­պես շնոր­հա­կալ մարդ ենք, ա­պա մենք շնոր­հա­կալ ենք լի­նում մեզ կե­րա­կուր, տուն, հա­գուստ ու հան­գիստ ա­պա­հո­վող­նե­րին, իսկ ի՞նչն է խան­գա­րում շնոր­հա­կալ լի­նել Աստ­ծուն (ա­յո՛, հենց Աստ­ծուն և ոչ թե բնու­թյա­նը, հա­մա­տիե­զե­րա­կան ու­ժին, գե­րա­գույն բա­նա­կա­նու­թյա­նը և այլ ան­հաս­կա­նա­լի ու­ժե­րին) մեր կյան­քի հա­մար:
Մենք դժ­վար թե վի­րա­վո­րենք մեզ հա­րա­զատ մարդ­կանց կամ ի­րենց գոր­ծի մաս­նա­գետ­նե­րին` ա­սե­լով, թե կե­րա­կու­րը ինքն ի­րեն է պատ­րաստ­վել, կամ շեն­քը ինքն ի­րեն է կա­ռուց­վել, բայց հեշ­տու­թյամբ վի­րա­վո­րում ենք Աստ­ծուն` ա­սե­լով. «Դու մեզ պետք չես, մենք ինք­նու­րույն ենք ծա­գել: Տիե­զեր­քից ենք ըն­կել»: Տիե­զեր­քից ինչ-որ ա­րա­րած­ներ ըն­կել են եր­կիր, բայց դրանք մար­դիկ չէին, այլ, Ս. Գր­քի վկա­յու­թյամբ, դևե­րը, այլ խն­դիր է, ե­թե մար­դը, օ՜, սար­սափ, ըն­դու­նում է իր ծա­գու­մը աստ­վա­ծա­հա­կա­ռակ սկզ­բից: Ան­գամ ե­թե Աստ­ծուն ըն­դու­նում ենք իբրև Ա­րա­րիչ, Նրա հետ ու­զում ենք առ­նչ­վել դեպ­քից դեպք, պա­տա­հա­րից պա­տա­հար, ա­ռի­թից ա­ռիթ: Մար­դու հա­մար իր ա­մեն մի ակն­թար­թը, նոր օ­րը, ողջ կյան­քը ոչ թե աստ­վա­ծա­տուր պարգև է և ինք­նա­կա­տա­րե­լա­գործ­վե­լու հնա­րա­վո­րու­թյուն, այլ ի­րե­րի տրա­մա­բա­նա­կան ըն­թացք, ո­րը ոչ մի բա­նի չի պար­տա­վո­րեց­նում: Նրանք չգի­տեն գո­հա­նալ արևի ա­ռա­ջին շո­ղե­րին ի պա­տաս­խան, բայց չեն հա­պա­ղում մե­ղադ­րել Աստ­ծուն ի­րենց բո­լոր ձա­խոր­դու­թյուն­նե­րի ու ան­հա­ջո­ղու­թյուն­նե­րի, հի­վան­դու­թյուն­նե­րի ու մա­հե­րի հա­մար: Երբ մեզ բան է պետք, մենք մեր պար­զու­նակ «մահ­մե­դա­կան» ու­ղե­ղով կա­մե­նում ենք, որ Աստ­ված «հրա­շա­գործ ջի­նի» նման մեր ու­նայն ցան­կու­թյուն­նե­րի կա­պանք­նե­րում հայ­տն­վի, իսկ երբ բախ­վում ենք դա­ժան ի­րա­կա­նու­թյա­նը` Ա­մե­նա­կալ Աստ­ծո հան­դեպ մեր ոչն­չու­թյան ի­րա­կա­նու­թյա­նը, հա­մակ­վում ենք կա­տա­ղու­թյան ու վրեժխ­նդ­րու­թյան ո­գով` սեղ­մե­լով մեր` սե­փա­կան կամ ոչ այն­քան, ա­տամ­նե­րը:

Ի­մաս­տու­թյունն ա­սում է. «Քեզ մնում է այն, ինչ տա­լիս ես»: Միայն սե­փա­կա­նել, ստա­նալ ու կու­տա­կել փա­փա­գող մար­դու հա­մար այդ խոս­քե­րը ան­հե­թեթ են հն­չում, ո­րով­հետև այդ­պի­սի մար­դիկ չեն զգում, թե ինչ են ա­մեն ան­գամ կորց­նում ի­րենց հո­գում և ի­րենց կյան­քում, երբ ինչ-որ «կարևոր» բան է ա­վե­լա­նում ի­րենց գր­պա­նում կամ սն­դու­կում: Նրանք չեն զգում, թե ինչ­պես են կո­ղոպ­տում Աստ­ծուն, երբ Նրա տված շնոր­հը, փո­խա­նակ ի փառս Նրա գոր­ծա­ծե­լու, աշ­խար­հին են տա­լիս` փո­խա­րե­նը սե­փա­կան ան­ձի հա­մար փառք մու­րա­լով:

Նրանք չեն զգում, թե ինչ­պես են աս­տի­ճա­նա­բար կորց­նում այն, ինչ ու­նեն, միա­ժա­մա­նակ նաև` այդ ա­մե­նի վրա ինչ-որ բան ա­վե­լաց­նե­լու հնա­րա­վո­րու­թյու­նը: Մար­դիկ չեն գո­հա­նում, ո­րով­հետև չգի­տեն, թե ինչ են փնտ­րում, ինչ են ու­զում: Թեև ու­նեն ընտ­րու­թյան հնա­րա­վո­րու­թյուն, բայց շատ դեպ­քե­րում ար­հես­տա­կա­նո­րեն նրանք զրկ­վում են լա­վի և վա­տի միջև ընտ­րե­լու հնա­րա­վո­րու­թյու­նից և ստիպ­ված են լի­նում ընտ­րել վա­տի և վատ­թա­րա­գույ­նի միջև: Շա­տե­րը զրկ­ված են Աստ­ծուն ճա­նա­չե­լու և ընտ­րե­լու հնա­րա­վո­րու­թյու­նից: Բնա­կա­նա­բար, մար­դիկ, որ չգի­տեն շա­տի ու լա­վի` հա­վի­տե­նա­կա­նի ու կա­տա­րյա­լի մա­սին, ի­րենց չա­փա­նիշ­նե­րը և չա­փո­րո­շիչ­նե­րը սահ­մա­նե­լիս բա­վա­րար­վում են ե­ղած վա­տով ու սահ­մա­նա­փա­կով, «ծն­վում են ա­կա­մա, ապ­րում են զար­մա­ցած, մեռ­նում են կա­րո­տով»: Ե­թե Աստ­ծո` մար­դու հա­մար ստեղ­ծած աշ­խար­հը և նրան շնոր­հած ժա­մա­նա­կա­վոր կյան­քը այս­քան սի­րե­լի են ու փա­փա­գե­լի, ա­պա միայն պատ­կե­րաց­նել կա­րե­լի է Աստ­ծո՛ բնա­կա­վայ­րի ու հա­վի­տե­նու­թյան վե­հու­թյունն ու փառ­քը:

ՈՒ­նե­նալ` նշա­նա­կում է գնա­հա­տել ու­նե­ցա­ծը: Ե­թե ըստ ար­ժան­վույն գնա­հա­տենք մեր ժա­մա­նա­կա­վոր կյան­քը և չվե­րա­ծենք այն ինք­նան­պա­տակ պայ­քա­րի ինք­ներս մեր դեմ, մեր առջև կբաց­վի հա­վի­տե­նա­կա­նի ու կա­տա­րյա­լի ան­հո­րի­զոն ու խոս­տում­նա­լից տես­լա­կա­նը: Ե­թե գեթ փոր­ձենք մարդ­կա­յին պարզ շնոր­հա­կա­լու­թյամբ պա­տաս­խա­նել Ա­րար­չի ան­պար­փակ սի­րուն, մեր հո­գին կմիտ­վի առ Աստ­ված, և այն­տեղ կծ­լի մեր փր­կու­թյան տուն­կը, որ պի­տի խնամ­վի հույ­սով, հա­վա­տով ու սի­րով:

Տեր Ա­հա­րոն քա­հա­նա ՄԵԼ­ՔՈՒ­ՄՅԱՆ
Գո­րի­սի տա­րա­ծաշր­ջա­նի հոգևոր հո­վիվ

Աղբյուր՝ Irates.am