Երկկենցաղ կենցաղ

Մարիա՛մ, Մարիա՜մ,
Դու պարտ էիր ու պարտավոր
Աշխարհ բերել մի… թո՛ւխ տղա,
Բայց ծնեցիր մի… շե՜կ աղջիկ:
Եվ լինո՞ւմ է արդյոք այսպես:
Հավանաբար լինում է, որ եղավ:

Եղա՞վ.
Դու՝ տակավին ինքըդ աղջիկ,
Ծառզարդարի շվի նման դեռ դալարուկ,
Եվ… աղջըկա մա՞յր ես հիմա,
Այն էլ մի… շե՞կ աղջըկա մայր:
Եվ ո՞ւմ պիտի նա կոչի «հայր».
Ոչ թե Հորը գերհեռավոր,
Այլ ինչ-որ մի… մի Հովսեփի՞…

Ու կան բառեր,
Որ ես հիմա մեջս եմ պահում
Այնպե՛ս,
Կարծես բանտարկյալներ լինեն նրանք:
Իսկ շուրթերի՛ս ,
Փա՜կ շուրթերիս ձորի միջով
Մի ժպիտ է անվերջ սահում,
Մի ժպիտ, որ երկկենցաղ է՝
Ինչպես… աղը.
Դա՛ռն ու քաղցը՜ր,
Կո՛շտ ու լուծվո՜ղ…

Բայց կան բառեր,
Որ կտրում են փշալարեր
Ու փախչելով ազատվում են
Մինչև անգամ արդիակա՛ն ճամբարներից:
Ու դրանցից մի քանիսը
Ահավասիկ
Ինձնից փախչում-հասնում են քեզ,
Որ քեզ ասեն.
-Կյանքի՛ ձեռքով ինձնից խլված
Այլապատկա՜ն բնագավառ դու իմ սիրո,
Այլագըրա՜վ բնակավայր իմ սիրելի,
Այլապատկա՛ն,
Այլագըրա՛վ,
Բայց ի՛մն էլի,-
Բարձըդ բարի՜, իմ սիրասո՛ւն ու սիրելի՛,
Չարչարանքիդ ապաշխարա՜նք:

Եվ փա՜ռք աստծու,
Որ ծնեցիր
Թուխ մանկան տեղ աղջիկ մի շեկ:
Ուրեմն արդեն մի Մարիամ էլ եկավ աշխարհ,
Որ երբ, հետո՜,
Իր մո՛ր նման
Ում հանդիպի և իր սիրով ընդմիշտ թովի՝
Նրա հացը սրբացնելով դարձնի նշխար,
Բայց դրանով
Նաև մատնի հավերժական քաղց ու սովի,-
Նախանձելի՜-անտանելի՜ վիճակ անանց.
Ապրել մի կերպ սուրբ նշխարո՛վ – մեռնել անհա՜ց…

01.III.1967թ.
Արզնի

Պարույր ՍԵՎԱԿ