Եղիշե Չարենց․ Գյումրի

Սիրելի Արտաշես Տեր–Մարտիրոսյանին, գյումրեցի պոետին

I

Դեռ երգում է այստեղ զուռնան,
Դեռ դհոլը սիրտ է հուզում։
Թող հոգիդ դառնորեն ոռնա-
Միևնույնն է՝ կմեռնի անլեզու։

Օ, զուռնա՛, զուռնա՛, զուռնա՛,
Տխուրություն։
Թախիծ դեղին։
Օրերի ցնորք կդառնան,
Աշխարհը – անդուռ փակուղի։

Ստվերի պես կանցնես անհետ,
Ստվերի պես կյանքդ կմարի,
Ու, մռայլ, կխնդա մահիդ-
Գյումրին…

II

Դու մի օր կանցնես այստեղից։
Կուղեկցե քեզ երգը զուռնայի։
Ու Գյումրին, գորշ ու դեղին,
Անտարբեր, մռայլ կնայի։
Դու կանցնես հարբած ու անտարբեր,
Քայլերով տարտամ, անիմաստ։
Բուլվարը մշուշ կպատե,
Կժպտա «Ապոլլո» սինեման։

Ու, ծույլ, աչքերի տակով
Կհեգնե գյումրեցի Վաղոն
Օրերիդ ցոլքը վարդագույն,
Որ կորավ կյանքիդ դագաղում։

Առավոտ կընկնես կիսամեռ,
Կկանգնի սիրտդ հանկարծ։
Իսկ Գյումրին դեռ օղի կքամե,
Ու էլի զվարթ կզնգա։

Լոկ երգերդ շների նման
Ետևիցդ երկա՜ր կոռնան,
Ու վրադ պատարագ կանե-
Զուռնան…