Կորցնել քեզ անկարող եմ,
որովհետև չունեմ,
ու աշունը երգ է` չերգված ինձ համար,
ու աշունը դու ես…
Քեզնից հետո գալիս են սերերս` հերթ կազմած,
մեկը հիմար է քեզ պես անտանելի,
մեկը գեր է, մյուսը` կաղ
ու չի հասնում իմ հետևից
(թռչելը օգտակար է առողջությանը):
Քեզ պես է զարթնում առավոտը
ու կամացուկ քաշում վերմակն իմ վրայից,
ու կրկնվում են կանգառներն անընդհատ,
ուր չկաս,
ու հանդիպումներն են կրկնվում` սխալ ու էլի սխալ,
կինոթատրոններում նույն ֆիլն է պտտվում
այն աշնան մասին, որ
հնարավոր է կորցնել,
ու հերթի վերջում միշտ նա է,
որ հեռավոր հիշեցնում է ինձ.
ուզում է մտնել դահլիճն այդ,
դահլիճ այդ կիսամութ,
տեսնել, զգալ քեզ, աշուն իմ,
ու… կորցնել…