Տաթև Չախչախյան
Նմանատիպ
Սովորույթի մնայնությունը
կապված է նրա անհեթհեթության հետ:
Պրուար
Մենակությունը հազում է,
ես խփում եմ մեջքին` երեք անգամ…
…Դու երևի այդպես էլ չհասցնես սիրել բոլորին`
չաղ ու նիհարներին,
սևուկներին,
սպիտակներին,
ինչպես այն հիմարը,
ով փորձում էր վարակվել բոլոր հիվանդություններով`
աշխարհում միակն ու անկրկնելին լինելու համար
և կորավ հոգեբուժարանում`ժանտախտից փախչելիս…
Հենց պարապ լինես` ապրիր…
Հենց վերջացնես` զանգիր…
Ես առաջինն եմ անցնում փողոցը սև կատվից հետո
ու ողջ ճանապարհին դողում սնահավատությունից:
Ես կռճտացնում եմ ատամներս սպիտակ կատուների վրա…
Մի բաժակ տաք շոկոլադ էլ դատարկվեց…
Ու վնգստում է մենակությունը գրպանումս`
մեքենայի տակ ընկած շան պես:
Նրանց սովորաբար գնդակահարում են…գիշերը…
Սովորական գիշերային կրակոցներ:
Քնահարամ հոգեբուժարանի պահակ:
Խրախճանք առանց հաչոցի:
Քեզ սիրելը կամաց-կամաց դառնում է սովորույթ…
կամ սնահավատություն…
…Ապրիր արա’գ…ժամանակ չկա…
…Սպասում եմ զանգիդ…
***
Իսկ հետո կմնանք երեքով`
ես, ես, պատը:
…Գույներից,
դեմքերից,
ակնոցներից,
կետերից ու ստորակետերից հետո
ձայնս կկախվի առաստաղից…
Իսկ իրականում առաստաղ չկա,
չկա ձայն, ու չկան պարաններ:
ՈՒ անհետևանք ապագայի կողքին
միոտանի ճակատագիրն է:
Շրջանակված դատարկություն,
մի կոտրված դուռ,
կիսակառույց անցյալ,
որը չի վաճառվում:
Պատից այն կողմ վարձով են տրվում
բոլոր աչքերը,
մտքերը,
հուշերը,
ժամկետն անց իրականությունը,
լռությունը…
Իսկ հետո ծիծաղում ենք
ես, պատը, և այն մյուս` կիսահանգուցյալ ես-ը:
Քայլում ենք ես ու պատը,
և առաջվա նման առաստաղ չկա,
չկան պարաններ…
Պատից այն կողմ ոչինչ չեմ տասնում:
Պատ չկա:
Ես քայլում եմ:
Աղբյուր՝ Granish.org
Հետևեք մեզ նաև Telegram-ում